Chili is niet het grootste wijnland van Zuid Amerika - dat is buurland Argentinië - maar het is wel toonaangevend geweest in kwaliteit en marketing. Het heeft in ieder geval het schoolvoorbeeld geleverd van een succesvolle aanpak door een 'nieuw' wijnland dat zijn productie heeft afgestemd op de behoeften van de buitenlandse markt. Dat gebeurde eind jaren '70, begin jaren '80 en werd mede ingegeven door een dalende consumptie in eigen land.
Een echt 'nieuw' land is Chili eigenlijk helemaal niet. Al in de 16e eeuw plantten de Spanjaarden er de pais aan. Eind 19e eeuw exporteerde Chili zelfs op vrij grote schaal wijn naar het door phylloxera zwaar getroffen Europa. De stijl van die wijn was in hoge mate geïnspireerd door Bordeaux. Rood dus, en gemaakt van druiven als cabernet sauvignon en de sinds kort weer herontdekte carmenère. Het succes was alleen van korte duur en het grootste deel van de 20e eeuw produceerde Chili ruwe, oxidatieve wijnen voor de weinig kritische thuismarkt. Het enorme kwaliteitspotentieel werd nauwelijks benut, maar dat is inmiddels wel anders. Chili beleeft een stormachtige tweede jeugd!
Chili is een smal maar zeer langgerekt land dat ingeklemd ligt tussen het Andesgebergte in het oosten en het kustgebergte en de Stille Oceaan in het westen. Daartussen liggen tal van valleien die hun naam lenen aan wijngebieden. Veel van die namen beginnen met het Spaanse Valle of eindigen met het Engelse Valley.
De condities voor wijnbouw zijn in Chili uitzonderlijk gunstig. Een sterk punt is het gezonde, droge klimaat met zijn vele zonlicht. Dit is niet alleen bevorderlijk voor de stofwisseling in de planten, het zorgt er ook voor dat plantenziekten nauwelijks voorkomen. Ook de beruchte phylloxera, de druifluis die in Europa bijna alle wijngaarden verwoestte, heeft hier nooit enige schade aangericht. Druivenplanten hoeven daarom niet geënt te worden op onderstokken. De droogte vormt geen enkel probleem, aangezien er smeltwater uit de Andes in overvloed is om irrigatie toe te passen.
De Chileense wijngaarden zijn hoofdzakelijk aangelegd in de vlakke delen van oost-west lopende rivierdalen op vrij rijke bodems. Door al deze factoren bij elkaar groeien de planten uitbundig. In toenemende mate worden nu ook wijngaarden op hellingen aangeplant. Lastiger te exploiteren, maar wel een belangrijke factor voor het produceren van betere wijnen
De Chileense wijngebieden liggen verspreid over honderden kilometers. De eerste die ontwikkeld werden liggen in het midden van het land, ten zuiden van de hoofdstad Santiago. Ze maken deel uit van de grote Valle Central (Central Valley) tussen het kustgebergte en de Andes.
Namen om op te letten zijn o.a. Maipo, Colchagua, Rapel, Curico en Maule Valley. Recentelijk zijn ook gebieden verder naar het zuiden en noorden ontdekt. In het diepe zuiden is dat Bio-Bio, ten noordwesten en noorden van Santiago zijn dat Casablanca en Aconcagua. Hoewel het in die twee laatstgenoemde gebieden theoretisch wat warmer zou moeten zijn, is dat niet het geval. Mist van de Stille Oceaan zorgt namelijk voor de gewenste afkoeling.
Chili scoorde tot nu toe vooral met zuivere, rechttoe rechtaan wijnen. Cabernets vooral, maar ook Chardonnays, Merlots en Sauvignons. Solide wijnen voor een scherpe prijs. De Chilenen willen echter van het goedkope imago af en proberen dat te doen op diverse manieren. Door wijnen met meer complexiteit te produceren, door meer nadruk te leggen op specifieke herkomst en door meer variatie in hun assortiment aan te brengen. Dat lukt alledrie heel aardig. Tal van bedrijven maken tegenwoordig prestigeuze topcuvées in de vorm van assemblages, vaak in samenwerking met bekende producenten uit Frankrijk of Californië.
Voor de verbreding van het aanbod zorgen verder ook bottelingen van druiven die tot nu toe wat in de schaduw stonden. Het meest in het oog springende voorbeelden is de carmenère, die lange tijd abusievelijk is aangezien voor merlot! Chili heeft hem nu omarmd als eigen 'nationale druif'. Ook malbec, syrah en pinot noir mogen zich verheugen in een stijgende belangstelling.
